„Łatwe rzeczy” w reżyserii Anny Karasińskiej jednogłośną decyzją międzynarodowego jury wygrały festiwal Boska Komedia w Krakowie. Maleńki spektakl z Olsztyna wzruszył oceniających, którzy na polski teatr patrzą z zewnątrz, nie znają naszego tutejszego światka, wzajemnych zależności, walk o słuszne sprawy, mniej ich interesuje roztrząsanie palących, ale tylko dla nas problemów.

"Strach i nędza 2022", reżyseria Bartosz Szydłowski, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie

W spektaklu „Strach i nędza 2022” Bartosz Szydłowski porzuca wielkie opowieści znane z „Konformisty 2029”, „Hamleta” i „Śniegu”, by w geście bezwstydnej, może chwilami terapeutycznej szczerości skierować uwagę na samego siebie. Tyle że nie jest to teatr autotematyczny, skoro w historii twórcy z Nowej Huty przejrzeć się może środowisko artystyczne, a i ja sam odnajdę tu coś z własnego doświadczenia.

Maria Peszek "Nakurwiam zen", Marginesy, Warszawa 2022

Trudno się pisze o tej książce, bo w gruncie rzeczy jest o wszystkim i każdy opis będzie zubożeniem. Nie ma najmniejszego sensu wpychać jej do jakiejś szufladki, porównywać ze wspomnieniami innych aktorów czy muzyków. Można  brać ją w całości albo smakować fragmenty. Peszkowie ustanawiają tu dla siebie własną, niepowtarzalną miarę.

Zróbmy szum, czyli „1989” z krakowskiego Teatru Słowackiego i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego 

„1989” powstałe w koprodukcji Teatru Słowackiego w Krakowie i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego buduje prawdziwą wspólnotę, a tego najbardziej dziś potrzebujemy. I dlatego właśnie ma nieporównanie większe znaczenie, zdecydowanie potężniejszy potencjał rewolucyjny niż spektakularne, ale adresowane przez przekonanych do przekonanych złote performanse.

"Dekalog", reżyseria Wojciech Faruga, Teatr Narodowy w Warszawie

„Dekalog” Wojciecha Farugi zobaczyłem w Teatrze Narodowym w Warszawie bodaj miesiąc po premierze. Najpierw zewsząd słyszałem zachwyty. Że to przedstawienie wybitne, najlepsze, jakie dziś można zobaczyć w mieście i że czeka mnie wielkie wzruszenie.  Z upływem czasu w miejsce powszechnego aplauzu pojawiły się wątpliwości. Przyznam, że też zostałem po „Dekalogu” chłodny. To porządna teatralna robota z kilkoma przejmującymi momentami, jednak zamiast metafizyki Kieślowskiego otrzymaliśmy przemyślany koncept, bardziej akademicki nawet niż filozoficzny. A zatem wobec skali oczekiwań jednak rozczarowanie.

Rozmowa z Krystyną Jandą

Ja mam prawie siedemdziesiąt lat, sześćdziesiąt siedem, niedaleko, może jeszcze to zagram, może jeszcze tamto. Wciąż granie jest dla mnie najważniejsze i moje granie dla fundacji także. Innych profesji z konieczności się uczę.