Kontakt

Varia

Parada StańczykówFot. Bartek Barczyk
Jacek Wakar Varia

Parada Stańczyków

64. Kaliskie Spotkania Teatralne – dzień trzeci

Czy „Lepper. Będziemy wisieć albo siedzieć” z Teatru Słowackiego w Krakowie jest o Andrzeju Lepperze? Odpowiedź niby oczywista – no jest. Ale tylko trochę, bo chyba bardziej jest o nas, o chłopskim pochodzeniu większości społeczeństwa, o tym, że kompleks niższości usiłujemy stłumić histerycznym manifestowaniem wyższości. Spektakl Marcina Libera – ostry, nawet brutalny, często ryzykowny, gdzie idzie humor – ma w sobie coś z anarchistycznej rewolty. Wrzuca kij w mrowisko, wali na odlew, mówi nam o nas same przykre rzeczy, po czym znów szczerzy zęby w prześmiewczym grymasie.

Między nami dobrze jest?Fot. Natalia Kabanow.
Jacek Wakar Varia

Między nami dobrze jest?

64. Kaliskie Spotkania Teatralne – dzień drugi

Ro temu „Halka” Anny Smolar, teraz „Genialna przyjaciółka” Eweliny Marciniak, za chwilę „Pewnego długiego dnia” Luka Percevala – tak się jakoś złożyło, że krakowski Narodowy Stary Teatr przywozi do Kalisza spektakle ukazujące świat z perspektywy kobiet, z kobietami – i niezwykłymi aktorkami – w rolach głównych. Festiwal Sztuki Aktorskiej to świetny adres dla „Genialnej przyjaciółki”, bo to kolejny pokaz siły zespołu z Krakowa. A przy okazji, i to wybrzmiało mocno podczas seansu w Teatrze Bogusławskiego, spektakl zdystansowany wobec samego siebie, autoironiczny, we właściwych proporcjach korzystający z żywych improwizacji wykonawców.

Wespół w zespółFot. Rafał Skwarek
Jacek Wakar Varia

Wespół w zespół

64. Kaliskie Spotkania Teatralne – dzień pierwszy

A zatem minął rok, całkiem dobry rok, nastał maj, a skoro maj - to czas na Kalisz i Festiwal Sztuki Aktorskiej. Czeka nas tydzień niezwykłych teatralnych emocji, a mnie spotkania z Artystkami i Artystami oraz codzienne zapiski na blogu i w festiwalowej gazetce. Dziś startuje stacjonarna część imprezy, ale co poniektórzy mają już za sobą trzy przedstawienia. „Wyzwolenie” Jana Klaty z gdańskiego Teatru Wybrzeże, „1989” Katarzyny Szyngiery z krakowskiego Teatru Słowackiego i Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego oraz „Czerwone nosy” z kaliskiego Teatru Bogusławskiego pokazują, jak wielką siłą teatru są aktorskie wielopokoleniowe zespoły.

Uśmiech wampiraFot. Dawid Ścigalski
Jacek Wakar Varia

Uśmiech wampira

Na marginesie spektaklu „Urban. Idę po was…” w reżyserii Bartosza Szydłowskiego w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie

Zawiodą się na tym przedstawieniu wszyscy, którzy spodziewali się wielowątkowej, psychologicznie pogłębionej i wypełnionej niuansami biografii rzecznika PRL-owskiego rządu. Nie znajdą satysfakcji tacy, co zastanawiają się na wieloma twarzami Urbana i ważą skrupulatnie – kanalią był czy jednak skomplikowanym bohaterem na wysoką miarę? Reżyser Bartosz Szydłowski i grający tytułową postać Adam Ferency idą w upiorny danse macabre, odstręczający kabaret z Polską w temacie i w tle. To krótko ciągnąca się opowieść o polskim upiorze, co nic sobie nie robiąc z narodowego decorum szczerzy zęby w obleśnym uśmiechu. Próbujesz go zabić osinowym kołkiem, ale wstaje z grobu i eskaluje szyderstwa. „Urban. Idę po was…” w krakowskiej Łaźni Nowej każe nam zmierzyć się z najbardziej obrzydliwą gębą polskiego społeczeństwa.

Zawód na AFot. Jeremi Astaszow
Jacek Wakar Varia

Zawód na A

Na marginesie spektakli „Aktorzy prowincjonalni czyli pociąg do Hollywood” z Teatru Ludowego w Krakowie i „Każdemu coś się śni” z PWSFTViT w Łodzi

W krakowskim Teatrze Ludowym mały festiwal, a w nim dwie całkiem nowe, i jedna już tu opisywana opowieści o starcie w aktorskie życie. Michał Siegoczyński zaczerpnął tytuł z klasycznego już filmu Agnieszki Holland, ale wsłuchał się w zespół Ludowego i zbudował przedstawienie, które stanowi nieoczywisty, ironiczny hołd dla aktorskiego fachu. Małgorzata Bogajewska poprowadziła studentów łódzkiej Filmówki tak, że ze sceny krzyczą własnym głosem, a grają tak, jakby od tego zależało ich życie.

Bez wstyduFot. Natalia Kabanow
Jacek Wakar Varia

Bez wstydu

Na marginesie spektaklu „Dziewczyna, która podeptała chleb” w reżyserii Mariusza Grzegorzka w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku

Zbudowany z odłamków, błysków i migawek moralitet, w którym Andersen spotyka się z Tarkowskim, a krindż rodem z TikToka z pieśnią Wacława z Szamotuł, uważam za najbardziej osobiste przedstawienie Mariusza Grzegorzka. Poraniony niesprawiedliwymi oskarżeniami reżyser powraca w świetnej formie w autorskim na wskroś widowisku zbudowanym w myśl zasady „100 procent Grzegorzka w Grzegorzku”. Wzmocniony zespołem Wybrzeża staje po stronie dobra, odrzucając kompromisy. „Dziewczyna, która podeptała chleb” to jego „tak chcę tak” i róbcie z tym, co chcecie.

Krytyk teatralny, dziennikarz, publicysta, selekcjoner festiwali teatralnych, wykładowca.

Email:
kontakt@jacekwakar.pl

Media społecznościowe

Projekt i realizacja strony www Sitte.pl

Image