fot. Wojciech Nieśpiałowski Reżyser przedstawienia w lubelskim Teatrze Starym Janusz Opryński przy wejściu poinformował mnie dokładnie, że trwa ono sześćdziesiąt trzy minuty. Krótko, jak na Szekspirowskiego „Króla Leara” bardzo krótko. Tyle że nikt nie obiecywał pełnoprawnej inscenizacji arcydzieła, a jedynie jego reminiscencję, błysk z Szekspira, dziwną pośmiertną kodę Leara.
fot. Krzysztof Bieliński / Archiwum Artystyczne Teatru Narodowego "Księgi Jakubowe" z Teatru Narodowego sprawiają wrażenie dosyć groteskowego deja vu, jakbyśmy przenieśli się cztery dekady wstecz, do – dajmy na to – Teatru Polskiego w Warszawie. Grano tam na przykład „Zaczarowaną królewnę” Or-Ota w podobnych kostiumach i z bardzo zbliżoną naiwną gestykulacją. Nigdy bym nie powiedział, że oglądając nowe przedstawienie Michała Zadary przypomnę sobie tamte, nie najciekawsze dziecięce teatralne doświadczenia.
fot. Teatr Ateneum Spektaklem „Alicja w Krainie Snów” warszawski Teatr Ateneum wchodzi na nurt niemal nieznany nie tylko sobie, ale i większości polskich scen. Jest to bowiem – co się zowie – przedstawienie dla młodzieży, z czym wiążą się same kłopoty. Zapytała mnie ostatnio znajoma z teatru na Powiślu, komu polecałbym to przedstawienie. Zastanowiłem się przez chwilę, ale odpowiedziałem dosyć szybko – uczniom wyższych klas szkół podstawowych i licealistom. Ile podobnych propozycji pojawiło się ostatnio w warszawskich i nie tylko warszawskich repertuarach? Rzekłbym, że zero, ryzykując, iż o czymś zapomniałem.
Krytyk teatralny, dziennikarz, publicysta, selekcjoner festiwali teatralnych, wykładowca.
Email:
kontakt@jacekwakar.pl